گوش کن سرباز آقا

فایل صوتی حقیقت ظهور و غیبت منجی توسط دکتر عباسی(کوتاه و شیرین)

http://s3.picofile.com/file/7632743973/dr_abbasi_zohoor.mp3.html

صد و ده پند از نهج البلاغه

از بعد سپاس ایزد پاک                    کاو داده شرف باین کف خاک‏
آرایش گیتى از جنابش                   افزایش لطف بى‏حسابش‏
گر نیک دمى کنى تفکر                    ره نیست ترا بجز تحیر
ز اغاز حدوث تا بانجام                   یکسر همه مات پخته و خام‏
آن کو بخرد قرین تر آمد                 دانائى او کمین‏تر آمد
هر کس بجهان چه هر درى سفت       اندر خور دانشش سخن گفت‏
اى خالق این جهان تمامى                مخلوق تواند خاص و عامى‏
از تست تمام آنچه دارند                  پس حمد سزاست بر خداوند
خواهم که به پند بر نهم گام              شیرین شودت ز پند من کام‏
با یاد خدا بره قدم زن                    همواره بیاد دوست دم زن‏
رو سوى وى و از او مدد خواه            بر بنده عنایت است از شاه‏
پس یاد ورا مکن فراموش                کن گوهر سینه را در گوش‏
توفیق دهم حقم بگفتن                      تایید ترا ابر شنفتن‏
آن کس که رضاش بر قضا بود            لاشک که خدا از او رضا بود
خوشنود یقین چه باشى از دوست         خوشنودى ما بدان که ز ان سوست‏
مغرور مشو بملک و دینار                   بر ثروت و حسن و علم و پندار
همچون من و تو جهان دهد یاد            بسیار کسان فزون ز اعداد
به زان نبود به نزد داور                    باشى تو بخلق مهربان‏تر
گر خدمت خود کنى شوى فرد             و از خدمت دیگران شوى مرد
 
بى کذب و طمع تو ره سپر باش            از شهوت و حرص بر حذر باش‏
از خشم و تکبر و حسد دور                   وز بخل و ریا و آز منفور
آنگه که حقیقتت کند روى                    با شاه نشینى اى پرى روى‏
با معصیت ار کنى اطاعت                  سودى ندهد ترا عبادت‏
در خشم مشو تو زود از کس               از دست مده بهشت خود بس‏
از کینه مکن تو سینه پر سوز              مانى بجحیم تن شب و روز
هم کذب مگو بهیچ راهى                   بدتر نبود از آن گناهى‏
گردد بحسد اگر تنت چیر                   از زندگیت یقین شوى سیر
خواهى چو قدم نهى براهى                 انجام ور انگر کماهى‏
بنگر به نتیجه و قدم نه                      گر نیک نبود نرفتنش به‏
بر صبر گمار قصد و همت                 موقوف بوقت گشته قسمت‏
مقصد طلبى و در برت نیست              میدان تو یقین مقدرت نیست‏
یارى طلب ار توئى نکو کار                بى‏یارى اگر نباشدت یار
هم عارف و کامل و خردمند                با بینش و کافى و هنرمند
در شو بمیان خیل ناکس                     شاید بمیان رسى تو با کس‏
از کف مده و بجان سپارش                 در است به بحر دل بدارش‏
بى‏یار مباد در جهان کس                    گر با خردى بحرف من رس‏
مخصوص که از خداى باشد                یا هادى و رهنماى باشد
از یاد بد الحذر بدوران                     لاشک که ازو به است شیطان‏
هر کار بعالم از قرین شد                   گر خوب و بد او ز همنشین شد
بر دوست اگر کنى نصیحت               البته بدار پاس خلوت‏
 
 
فرزند و زن از بدان نگه دار            مگذار مگر بر نکو کار
با خبره و عاقلى بکن شور               کز بیخردان بسى برى جور
گر دوست گزینى امتحان کن            اسرار خود آن گهش عیان کن‏
لبیک از پى امتحان دگر بار              منماى که نیست فعل مختار
زنهار فرار کن از احمق                چون نیست بخیر و خوبى الیق‏
رازت بر ابلهان نگه دار               میدان که کنند فاشت اسرار
از ابله و خورد سال نادان             منماى امیر داد و فرمان‏
زینها بجز از فساد ناید                 ابواب فضاحتت گشاید
گر نیکى و از علل مبرا                نامت به بدى برند بهر جا
کم گوى سخن نگفته بهتر             عیب و هنرت نهفته بهتر
بر گوى کلام گر که دانى              تا زنده کنى از آن جهانى‏
پیران نکوى را با کرام                مى‏دار که قدر یابى انجام‏
از حسن عمل بگویمت باز            گر با خردى بیا باین راز
در نزد زنان مگوى رازت            باشد که کنند مشت بازت‏
مفکن بسخن کسى بخوارى            خود را بفکن چو مرد کارى‏
بیهوده مکن تو عمر خود سر            کز بهر تو نیست عمر دیگر
تدبیر نما بزیر دستان                    وادار براه راست ایشان‏
غیبت منما ز خاص و از عام          بیهوده مده بکس تو دشنام‏
خواهى که کنى تو کعبه آباد            گر اهل دلى دلى نما شاد
بر غیر مبر گمان بد را                 شاید که نباشد آن رصد را
بهتر بشمر ز خود جهان را            در غیب و حضور مر کسان را
 
 
بد گوى و مقلد و سخن چین            با همچه کسان تو هیچ منشین‏
در نزد مقربان یزدان                   شو خاک بگیر راز از ایشان‏
بسیار مکن تو رفت و آمد             کم وقر شوى ترا نشاید
از مال بده شکستگان را               تاریک مکن ز خود جهان را
مالى که شود چو زهر بر تن          بهتر که نباشدت بدامن‏
همراهى با شکستگان کن             خود را ز بلیه در امان کن‏
هم حق کسى مکن تو ضائع            مى‏باش بیاد لطف صانع‏
از کس بجهان مجو فزونى            کاندر بر قدرتش زبونى‏
نیکو بنگر بخلق بى‏ریب             میدان که بود خداى بى‏عیب‏
غمگین چو شدى ز خود نهان شو         بر گورستان دوستان رو
خواهى که خود از بلا رهائى            برهان ز شکستگان چو تانى‏
زنهار در انتقام سرعت                 منماى که هست روز حسرت‏
تعطیل مکن بامر خیرى                 کز کعبه روى بسوى دیرى‏
در حرف مکن جدل تو با کس          در حلم کرامباش ناکس‏
غیبت مکن از کسى بعالم               سودى ندهد ترا بجز غم‏
با خیر تو یاد رفتگان کن               خود را بمراد تو امان کن‏
نیکى و عطاى خود بخلقان             میکن و ز کس مخواه جبران‏
نیکى ز کسان بزرگ بشمار            گر اهل دلى دلى میازار
اندیشه روز بد مکن تو                   بر خود ره خیر سد مکن تو
میگوى و زدیده خونفشان باش         ناظر بعطاى راستان باش‏
بسیار گرى و خنده کم کن               بر صفحه ز شادیت رقم کن‏
 
 
و ز خوف خدا و خجلت خویش            کن گریه ز غیر او میندیش‏
گستاخ مکن بخویش اطفال                  زیبنده نباشد از کهن سال‏
هر کس که درین جهان سخى بود          البته بدان نه دوزخى بود
حسرت مخور از غم گذشته                 ناید دگر آن دم گذشته‏
خندان چو مسیح باش و خوش‏رو          نى همچه ددان شوى ترش رو
زشتى اگرت کند سخن نغز                 بپذیر و بده تو جاى در مغز
گر خصم شود بتو بد اندیش                بندش تو زبان به نیکى از خویش‏
زنهار مکن ز خود کسى خوار             سوزد ز یکى شراره گلزار
در ره چو روى بپاى بنگر                دل در بر خود بدار و بگذر
بر عهد خود اى پسر وفا کن              بهر دل خود نه بر خدا کن‏
شاکر به نعم رضا به نقمت                شو تا رسدت هزار نعمت‏
زنهار مکن تو ناسپاسى                  راضى بقضا بدار پاسى‏
هر چیز که ترک آن بگفتى               بر کردى اگر بغم بیفتى‏
کم خور و بوقت خود نه ناساز           کان لقمه یقین ترا خورد باز
در ظاهر و باطن آن چنان باش          خجلت نبرى اگر شود فاش‏
برخیز ز خواب هر سحرگاه             کار تو زیاد و عمر کوتاه‏
آن چیز که نزد عقل نیک است            بر حسن عمل ترا شریک است‏
بهتر ز عمل رفیق نبود                 جز حسن عمل طریق نبود
یا رب بادیب کن تو انعام               از حسن عمل بلطف و اکرام‏
 
 
در جواب منافقى گفته شده
از ازل چشم دوئیّت بسته‏ایم               زین سبب از هر دوئیّت رسته‏ایم‏
مى نه بینم در جهان غیر از علىّ            جز علىّ از لوح سینه شسته‏ایم‏
اوّل عالم علىّ آخر علىّ                    جز علىّ، ما از همه بگسسته‏ایم‏
در ظهور و در بطون او هست و بس            غیر او بت، جملگى بشکسته‏ایم‏
این نه کفر است عین توحید است این            ما ز هر کفرى پسر جان جسته‏ایم‏
ما یکى بینیم یکى دانیم و بس                ما جز از توحید دیده بسته‏ایم‏
این جهان طوفان گرفته سر بسر            ما به کشتى ولا بنشسته‏ایم‏
کى فلک با ما توان استیزه کرد              ما به خیل مرتضى پیوسته‏ایم‏
با ولاى او جهان بر هم زنیم                گر چه آرام و بسى آهسته‏ایم‏
لیک از ظلمى که بر مولا گذشت            ما بسى آزرده و دل خسته‏ایم‏
خود قذى در عین و در حلقش شجى        ما درون محزون برون چون پسته‏ایم‏
از دل و جان دست ما و دامنش            شکر بیحدّ کز خلافش رسته‏ایم‏
دشمنم او را که با او دشمن است            گر چه از هر سو بدو وابسته‏ایم‏
ما کجا با دشمنش هم کاسگى                ما کجا با دشمنش بنشسته‏ایم‏
مر علىّ را حجّت است از مخلصین            باز گویم دیده جز او بسته‏ایم‏
(ما علىّ را خدا نمى‏دانیم            از خدا هم جدا نمى‏دانیم)